Rozdział 16.

      

                                                           Czasem może być za późno...

      Minął tydzień od feralnego powrotu z Krety. Mogłoby się wydawać,że wszystko zaczęło się układać,ale tak nie było.
      Diana zamieszkała z Kubą i Agatą, zaraz po tym jak Marco zaproponował jej osobne mieszkanie twierdząc,że to będzie najlepsze wyjście dla nich wszystkich.  Dla czarnowłosej był to cios poniżej pasa, dlatego postanowiła się całkowicie odciąć od blondyna,tym samym rezygnowała z każdej pomocy przez niego oferowanej.
      Od pewnego czasu Dianie zaczęło czegoś brakować. Poczuła głód,którego już tak dawno nie czuła. Nie czuła go przez długi czas, ponieważ miała przy sobie osobę,dzięki której mogła zapomnieć o tym kim była. Teraz już nie obchodziło ją nic,prócz chęci naćpania się. W myślach miała jedynie nazwy ulubionych narkotyków.
       Ćpa od czterech dni. Po tak długiej przerwie nawet małe dawki są dla niej bardzo silne. Nie czuje nic, prócz przeszywającej jej na wskroś pustki.
       Agata mino zapewnień przyjaciółki, że wszystko jest okej wie,że coś nie gra. Jest prawie pewna,że wróciła do nałogu lecz,aby to potwierdzić postanowiła ją śledzić.
             -Kuba,zobaczę gdzie tym razem poszła.-oznajmiła ukochanemu.
             -Dobrze, jak coś to dzwoń.-ucałował ją w usta.
            -Ale wiesz co? Włącz laptopa i poszukaj jakiś szpitali,w których mogliby ją leczyć, nie możemy pozwolić,aby umarła, wiesz przecież.
            -Kochanie, już znalazłem odpowiedni ośrodek.-rzekł.-Od kilku dni podejrzewałem ją o to,że znowu ćpa.
             -Dlaczego?  Dlaczego ona mi to robi?-zapytała desperacko blondynka.-Przecież jest dla nas jak rodzina. Jak młodsza siostra...
              -Wybacz za stwierdzenie,ale to zwykła narkomanka. Jest skończona. Kocham ją. Jak siostrę,ale no proszę Cię, bądźmy szczerzy.
               -Kuba,przestań....
               -Ale Agata, przecież mówię prawdę! Myślisz,że uda jej się zacząć od nowa,bez tego paskudztwa?
            -Z naszą pomocą...może się udać.Ona nie ma nikogo innego. Marco ja olewa, rodzice zapomnieli o jej istnieniu,a ja nawet nie wiem czy ma jakąś inną rodzinę.
               -Jest jeszcze Mario.... 
                -No tak, polubili się.
                 -Mówił,że chce jej pomóc...
                 -Ale co? Wyślesz ją do Monachium?
                 -Nie wiem... Dobrze,kotku. Idź już za nią.-uśmiechnął się do Agaty, po czym ta opuściła dom. Diana wyszła z domu niewiele ponad pięć minut temu. Jej sylwetka widoczna była dla Agaty, ponieważ śledzona przemieszczała się wolno. Zdawać mogło się,że była bardzo zmęczona. Albo zupełnie przemęczona życiem. Zdeptana,opuszczona,zniszczona...
      Narzeczona Błaszczykowskiego uparcie podążała za nią prosto do jakiejś opuszczonej fabryki za osiedlem. Czarnowłosa weszła do niej i pokierowała się schodami na drugie piętro budynku. Pośrodku dużej przestrzeni nie podzielonej na mniejsze pomieszczenia, dziewczyna rozłożyła koc,na którym usiadła. Z torby wyjęła swoje ,,skarby'' wypełnione heroiną po brzegi.
Agata przyglądała się przyjaciółce bardzo uważnie, oglądała jej każdy ruch i dosłownie nie mogła uwierzyć,że Diana z powrotem chce się mordować.
Po chwili ,,kanał'' Diany był przygotowany do zażycia substancji. Dziewczyna delikatnie jeździła igłą po gładkiej skórze ręki. Wtem rozległ się hałas!
              -Diana!Diana! Dianka kochana, odłóż to!
              -Agata? Co Ty tu robisz? -zdziwiła się.
               -Nieważne...Odłóż tą strzykawkę!
               -Aga...
               -Odłóż ją!
               -Po co?!-wrzasnęła.-Mam dosyć męczarni!
                 -Nie pieprz głupot!No co?Jesteś takim tchórzem,że po prostu się zaćpasz?!
               -Przestań....
               -No co?! Cykor? Boisz się? Diana! Obudź się w końcu!
                 -....
                -No wbij tą igłę! Wbij ją w moją żyłę! Zrobisz to?!
                 -Co ty wygadujesz?
                 -No proszę! Zacznij mnie mordować...przecież tak to uwielbiasz.
                  -Agata! Przecież dobrze wiesz,że...
                   -Że co? Powiedz mi dlaczego mordujesz siebie,a mnie nie chcesz? Wbijaj.
                  -Jesteś pojebana...-krzyknęła Diana.
                  -To ty jesteś pojebana!-chwyciła wszystkie strzykawki i podbiegła do okna.-Zobacz jak je wyrzucam! Przyglądaj się.!-i wyrzuciła cztery przyrządy.
                  -Przepraszam...-wydukała po czym wybuchła żałosnym płaczem.







***
~Trzy dni później.


            -To jak Mario? Zaopiekujesz się nią?-upewniał się Błaszczykowski,czując jak bardzo ważna jest dla niego Diana.
            -Tak... Mieszkam naprawdę niedaleko tego ośrodka.-powiedział.-Załatwię,aby chodziła tam na kilka godzin,a później wracała do domu.
            -Kurdę,nawet nie wiesz jak bardzo Ci dziękuje.-poklepał przyjaciela po ramieniu.-Pomogą jej?
             -Mam nadzieję.-westchnął.-Diaaaaaaaaaana!-zawołał.-Jedziemy. Wsiadaj do samochodu.
             -To cześć.-mruknęła do Błaszczykowskich.-Przepraszam. Nie chce abyście zawracali mną sobie głowę,obiecuję,że zniknę z waszego życia...
             -Cicho...-Agata przytuliła ją na pożegnanie.-Będę Cię odwiedzała i dzwoniła do Ciebie. Wracasz za trzy miesiące,wytrzymasz.
                                  -Dziękuje,za wszystko. Pa...-pomachała i odjechali...




***
~Miesiąc później.


        Kuba jak co roku zorganizował małą imprezę z okazji swoich imienin. Zaprosił samych przyjaciół,ponieważ nie lubił przepychu. W skład zaproszonych wchodził także Marco z Niną. Błaszczykowski nie miał ochoty oglądać jej twarzy,ale ze względu na Marco i na to,że od miesiąca ze sobą szczerze nie rozmawiali postanowił ich zaprosić.
         Impreza zaczęła się rozkręcać. Goście wypili już szampana za zdrowie Kuby. Wszyscy byli szczęśliwi i zadowoleni. Nikt nie zorientował się,że brakuje w towarzystwie jednej konkretnej osoby. Dopiero po dłuższej chwili Marco dostrzegł nieobecność Diany, z którą przez ostatni czas w ogóle się nie kontaktował.
                -Kuba, możemy pogadać na osobności?-zapytał Reus.
                -Jasne, chodź na dwór.-przytaknął.
                 -No więc, gdzie jest Diana?
                 -Nie wiesz?
                -Nie...-zrobiło mu się głupio.
                 -Wyjechała.
                  -Gdzie?!
                  -Do Monachium.
                   -Ale...ale po co?
                   -Na odwyk.
                   -Wróciła do ćpania?!
                    -Tak...
                    -Kurwa! To moja wina...
                    -Masz racje.
                    -Kuba! Kuba, co ja narobiłem?
                    -Zniszczyłeś jej 3 miesiące życia i psychikę.
                     -Ja pierdole..-usiadł na schodku przed domem i złapał się za głowę.
                   -Byłem u niej z Agatą. Nie chce tutaj wracać...



----------------------------------
Proszę bardzo, oto rozdział 16.
Życie się wali. no cóż trzeba się przyzwyczaić, prawda?
Jest mi przykro,że nie komentujecie tego co tutaj udostępniam. Te komentarze są moimi iskierkami. Dzięki nim się uśmiecham...Proszę was komentujcie i oceniajcie rozdziały. to dla mnie ważne.
Pozdrawiam,Izaa