Rozdział 18.

       Diana spała. W końcu udało jej się zasnąć snem,który nie należał do snów spokojnych. Zmęczony Toni,czuwał przy niej do samego rana, w czasie kiedy Mario ściągał do Monachium swojego przyjaciela,Marco Reus'a. Ostatecznie umówili się,że Marco przyleci samolotem o 3.30 nad ranem.
       Mario wyjechał po niego na lotnisko,przewidując,że ów lot nie zajmie dużo czasu. Miał rację,ponieważ po niecałej godzinie samolot Reusa, wylądował na lotnisku w Monachium. Mario doskonale wiedział,że jego przyjaciel jest naprawdę wściekły na niego,na cały świat. Postanowił,że będzie cierpliwie czekać w samochodzie. Po niecałych pięciu minutach wyczekiwania usłyszał dźwięk otwieranych drzwi,a chwilę później ich trzask.
     -Witaj,Marco.
     -Witaj,Gotze.-uśmiechnął się, ,,przez łzy''.
     -Przepraszam?
     -Przestań to nie Twoja wina.-westchnął.-Jest w krytycznym stanie psychicznym? Płacze? Może jeść?
     -Reus,ona teraz śpi. Toni przy niej czuwa.
     -Och, czyli jest bezpieczna...-poczuł ulgę.-Koniec tych uprzejmości Gotze! -uniósł głos.
     -Co masz na myśli?
     -Wiesz kto...jej to zrobił?!
     -Myślę,że Tobie powie.-rzekł łagodnie,oczekując na reakcje przyjaciela.-Wiem,że to moja wina...przepraszam.
     -Mario! Do cholery, przestań się obwiniać. Jeżeli ktoś miałby się tu obwiniać to tylko i wyłącznie ja. To ja potraktowałem ją jak...przedmiot i to przeze mnie wróciła do ćpania. To przeze mnie wyjechała do Monachium i to ja nie odzywałem się do niej przez dwa miesiące! Więc przestań mi zawracać głowę i jedź szybciej do cholery,bo chcę ją zobaczyć!-wykrzyczał,a do jego oczu zaczęły napływać łzy. Wszystko było takie inne...i dziwne.
     -Reus, spokojnie...-szepnął pokrzepiająco.-Dorwiemy tego skurwysyna.
     -Rozpierdolę mu życie.-warknął piłkarz BVB.-Chyba nie był świadom,tego z kim zadarł.
     -Boże, Diana była przerażona. Płakała...i kazała dzwonić do swojego Marco.-uśmiechnął się nieznacznie.
     -Tak powiedziała? ,,Dzwoń do mojego Marco''?
     -Tak.
     -Jaki ja byłem głupi!-schował twarz w dłoniach.-Przecież ja...
     -Wiem, Marco. -uciął jego dukanie.-Rozumiem.
     -Nie rozumiesz.-prychnął.-Tak  bardzo bałem się,że kiedyś odejdzie,że...
     -Zerwałeś wszystkie kontakty. Nie chciałeś cierpieć,prawda?
     -Tymczasem cierpiała ona.-mruknął.-Egoistyczna świnia ze mnie. Przez to wszystko ktoś ją zgwałcił i leży obolała...
    -Pomożemy jej się ponieść,a tymczasem jesteśmy na miejscu.-oznajmił wyjmując kluczyki ze stacyjki.-Chodźmy, może się obudziła.
    -Jest piąta nad ranem.-powiedział.
    -Myślisz,że po czymś takim będzie tak długo spała?
    -Nie sądzę.
    -No właśnie.
Weszli do mieszkania w którym znajdowała się śpiąca Diana. Była otulona dwoma kocami,bo jak wyjaśnił Toni, cała trzęsła się z zimna. Wyglądała tak niewinnie...była taka blada... Światło lampki, oświetlało jedynie jej twarz. Jej wyraz przesiąknięty był bólem...malował jej się na twarzy.
     -Ile już śpi?-zapytał piłkarz żółto-czarnych.
     -Mario był tutaj gdy zasnęła. Nie budziła się od tamtej pory.-oznajmił Kroos.-Wiem kto ją zgwałcił.-rzucił cicho.
     -Kto do cholery?! Mów!
     -Mario, pamiętasz Klausa? Przystawiał się do niej, a na dodatek jak zaczęliśmy szukać Diany, on się z nas śmiał.
     -O kurwa!-zaklną.-Faktycznie, nawet przypominają mi się te słowa ,,Może ją widziałem,może nie'' i ten cyniczny śmiech!
     -Co to za Klaus?! Zamorduje kutasa!-wrzasnął Reus.
     -Kolega Bastiego.-wyjaśnił Toni.-On taki jest...
     -Tzn jaki?! Bezlitosny? Chory?
     -Marco, spokojnie Toni stara się pomóc...
     -Wiem,przepraszam.
     -Okej, rozumiem Cię,stary.Mi samemu jest niezmiernie przykro...
     -Ech...
 Mężczyźni jeszcze chwilkę porozmawiali. Ich konwersację przerwały krzyki zgwałconej przyjaciółki.
      -Mario!Mario! Zabierz go, weź go!-wrzeszczała,a oni zorientowali się,że musi śnić jej się coś złego.
Gotze wraz z Reusem błyskawicznie zjawili się przy łóżku na którym spała Diana. Zaczęła się budzić,jakby poczuła ich wzrok na sobie.
      -Dianka, kochana....Dianka...-Marco uklęknął przy niej i złapał ją za rękę.
      -Marco...jesteś tu.-wyszeptała.
      -Oczywiście. Jak tylko się dowiedziałem,że...-nie mógł, po prostu nie mógł się przemóc,aby to powiedzieć.A może nie chciał?-Musiałem przyjechać. Tęskniłem.
      -Ja także. Umierałam z tęsknoty,ale...znalazłeś sobie inną.-załkała.
      -Diana,jaki ja byłem głupi! Przepraszam, dałem dupy...wybaczysz mi?
      -Wybaczyłam Ci już dawno. Jak wyjeżdżałam z miasta.-powiedziała.-Jesteś dla mnie kimś więcej. Kimś dzięki komu żyje. Jesteś mi potrzebny... Zrozumiem,jeśli powiesz,że...nie chcesz mieć nic wspólnego z ćpunką i ...teraz dziwką.
       -Dziewczyno, przecież on Cię zgwałcił!-krzyknął po czym przytulił do siebie.-Już nie jesteś ćpunką...zrozum że jesteś dla mnie bardzo ważna. Bardzo ważna...-chwycił jej twarz w dłonie.-Najważniejsza.

---------------------------------------
nie mam weny, przepraszam.
*sorry za wulgaryzmy,ale musiałam :)
Pozdrawiam!

Acha, odwiedzajcie :
Don't look into the past .Never <3
i chciałam polecić Wam bloga , wspaniałej bloggerki :
Może to wszystko polega na tym by żyć dla kogoś?
POLECAM!!