Rozdział 2.

   Na miejsce przyjechała karetka pogotowia. Funkcjonariusze zabrali dziewczynę na nosze i wynieśli  z klubu.
Marco był zaszokowany, Kuba również. Nie sądzili,że w swojej ulubionej dyskotece mogą znaleźć dziewczynę w takim stanie. Błaszczykowski uznał,że muszą się zmywać jak najszybciej do domu. Reus przystał na taką opcję,lecz uniemożliwiła im to policja,która przybyła na miejsce zdarzenia.
   -Panowie znaleźli tą dziewczynę?-zapytał jeden z policjantów.
   -Tak, to my.-przytaknął Kuba.
   -Zadamy panom kilka pytań.-oświadczył.
   -No dobrze...-mruknął blondyn.-Proszę.
   -Skąd panowie wzięli się w toalecie damskiej ?
   -Pomyliłem drzwi, jestem pijany jak widać.-odburknął.
   -Ach, tak. No dobrze,a tą dziewczynę znacie?
   -Nie.-zaprzeczył Kuba.-Nie zadajemy się z ćpunkami.
   -W takim razie dziękujemy.-mundurowy ukłonił się piłkarzom i odszedł trochę zwiedzony skutkami rozmowy.
Błaszczykowski złapał przyjaciela za bluzę i wyciągnął z klubu. Noce bywały zimne, więc mężczyzn owiał chłodny wiatr. Zrobiło im się po prostu zimno.
   -Cholera, zimno.-mruknął Marco.
   -Wiem..-westchnął jego kompan.-Ej co teraz będzie?
   -Z czym?
   -Z tą laską z kibla.
   -A co ma być? Wezmą ją na odwyk czy coś.
   -Wiesz,że ona jest kompletnie...hmm. Jakby to ująć?
   -Wysłów się!
   -No może byśmy jej trochę pomogli? W końcu ją znaleźliśmy...
   -Przecież powiedziałeś,że z ćpunkami się nie zadajemy.
   -Oj jakiś Ty głupi!-spojrzał na niego drwiąco.-Przecież jakbym powiedział co innego to byśmy ją wsypali i  jeszcze nas by się czepiali.
   -Może i tak...-westchnął.-Która godzina?
   -Tak, gdzieś pierwsza.
   -Wpuszczą nas do szpitala.-Marco uśmiechnął się szaleńczo.-Jakby co powiemy,że jesteś jej chłopakiem, a ja kuzynem czy coś...
   -Nawet nie wiemy jak ma na imię.-zauważył Błaszczykowski.
   -I tu okazałem się być mądrzejszy.-powiedział.-Zabrałem jej portfel.-wyszczerzył się.
   -Marco...jesteś istnym debilem! Po co Ci jej portfel?!
   -A jak chciałeś ją znaleźć ?
   -Skąd chciałeś wiedzieć,że będziemy jej szukać?
   -Bo wiedziałem.-uśmiechnął się przebiegle.-Chodź , tam jest taksówka.

***

    Ledwo uratowali jej życie. Wzięła zbyt silną dawkę narkotyku. Do tego, lekarze stwierdzili,że dziewczyna musiała wypić jakieś prochy, najprawdopodobniej dorzucone do picia. Doktor Kirch postanowił odbyć rozmowę z pacjentką.
    Wszedł do sali w której leżała Diana. Ujrzał bladą,zagubioną we własnej świadomości dziewczynę. Podszedł bliżej niej i usiadł obok łóżka. Ona  błyskawicznie odwróciła głowę.
  -Dlaczego to zrobiłaś? Wiesz,że to Cię niszczy?
  -Nic nie wiecie...jesteście gronem laików.-wysyczała.
  -Dziewczyno, wiem,że długo tak nie pociągniesz! Marzy Ci się śmierć narkomańska?! Chcesz aby ktoś Cie znalazł w piwnicy ze strzykawką w żyle?
   -Nie.-mruknęła.
   -To może,zaproponuje Ci jakiś odwyk? Zamkną Cię na oddziale z dala od tego cholerstwa.
   -Nie. Żądam abyście mnie wypisali!
   -Owszem masz takie prawo,ale dopiero jutro.-odrzekł chłodno.-Nawet nie wiesz w co się pakujesz.-dodał.
   -Doskonale wiem, doktorze.
Do sali weszła zmęczona pielęgniarka. Wyglądała jakby przez ostatnie dwie doby nie spała.
   -Doktorze, do tej pani przyszedł narzeczony i kuzyn. Wpuszczać?
   -Wpuść. Może oni jej przetłumaczą.-zezwolił bez zastanowienia.
Siostra położna zaprosiła do środka Kubę i Marco, którzy najwyraźniej ucieszyli się na widok przytomnej dziewczyny.
   -Kim wy jesteście?-spytała zdezorientowana.
   -Uratowaliśmy Cię.-rzekł dumnie Marco.
   -To wy wezwaliście psy?! Przez was będę miała przesrane!-krzyczała.-Dziękuje! Naprawdę!
   -Ej, ej kochanie, mogłabyś nie żyć.-przypomniał jej Reus.-Więc może trochę grzeczniej.
   -I co?  Mam wam pokłony składać?
   -Nawet na to nie liczymy, ale jakieś małe dziękuje...przydałoby się.-uśmiechnął się Kuba.
   -Więc dziękuje.-rzekła od niechcenia.-Możecie już iść?
   -Masz tu jest mój numer telefonu i adres jak będziesz czegoś potrzebowała to przychodź.-Reus przekazał jej kartkę z zapisem.-Cześć.
    Mężczyźni opuścili salę,w której leżała dziewczyna. Kuba patrzył na niego jak na naiwnego idiotę. Marco nie zwracał na to uwagi,więc ignorowany Jakub wybuch tymi słowy
   -Oszalałeś? Dałeś jej swój adres? Skąd wiesz,że nie zwoła ekipy i Cię nie okradną?!
   -Chyba sam oszalałeś.-parsknął.-Widziałeś tę twarzyczkę? Taka niewinna...
   -Dobra, dobra...-mruknął.
   -No co? Przecież ona potrzebuje pomocy, sam to mówiłeś.-przypomniał mu blondyn.
   -Okej, ale raczej myślałem o pomocy znalezienia jej jakiegoś ośrodka do którego mogłaby iść na odwyk!
   -Odwyk? Wiesz co tam się dzieje? To niszczy ludzi!
   -Tak samo jak te narkotyki!-uniósł głos.-Po za tym, myślisz ,że się odezwie?  Ona nienawidzi nas i całego świata.
   -Kubuś, Kubuś,Kubuś.-uśmiechnął się pogardliwie.-Jak będzie potrzebowała pieniędzy na strzał to przyjdzie. Jak to mówią : Tonący brzytwy się chwyta.
   -I Ty jej dasz te pieniądze?-zdziwił się.
   -Nie. Pogadam z nią, uświadomię jej parę spraw...a jak będzie trzeba to zamknę w szafie.-zaśmiał się.
   -Mówi człowiek,który sam chleje .-wytknął mu.
   -Ja piję,żeby zapomnieć o problemach.-tłumaczył się.
   -Więc już nie będziesz.
   -Bo ty mi tak mówisz?
   -Chcę Ci pomóc debilu!-krzyknął.
   -Daj spokój.-powiedział cicho.-Dobra, nie będę pił. Mam to w dupie!
   -O to chodziło!-uśmiechnął się szeroko, na to radosne oświadczenie.
   -Już się tak nie podniecaj.-zaśmiał się.-Wiesz,że jest 3 nad ranem ,a  my krążymy po pętlach...
   -Gdzie chcesz nocować?-zapytał przyzwyczajony do tego,że Marco rzadko nocuje u siebie.
   -Masz wolne łóżko?
   -Oczywiście brachu! Dopóki teściowa-westchnął bezradnie-nie przyjedzie zawsze jest wolne łóżko dla Ciebie.
   -Teściowa powiadasz?-zachichotał.
   -No tak.
   -I po cóż się żenić? No powiedz mi! Możesz jeszcze zmienić zadanie...
   -Jak się zakochasz to zrozumiesz. -poklepał przyjaciela po plecach.
Mężczyźni dotarli cali i zdrowi do posiadłości Błaszczykowskiego. Bezszelestnie wślizgnęli się do środka domu. Kuba powiedział swojemu przyjacielowi,aby poszedł wziąć prysznic na dole, a sam pójdzie na górę i przy okazji sprawdzi,czy narzeczona śpi.
Marco zasnął dopiero o godzinie 5 rano.

***

Proszę bardzo dwójeczka :)
A i mam prośbę...mogłybyście, polecić na swoich blogach moje opowiadanie , byłabym wdzięczna <3 ;*
Dzięki za wszystko i pozdrawiam :*