Rozdział 28.

                Przyjaciele Diany spędzali u niej już trzeci dzień. Wojtek chętnie odwiedzał i spędzał z nimi czas. Nie wiedzieć czemu Szczęsny nie czuł się zbyt dobrze w towarzystwie Reus'a. Nie lubił gdy ten za bardzo starał się o względy Czarnowłosej. Przez ten czas bramkarz bardzo związał się z Dianą i czuł złość,kiedy była kokietowana przez innych mężczyzn, a szczególnie przez Marco. Czyżby się zakochał?
             
             Z samego rana Diana podreptała do ukochanego Feliksa. Dbała o niego bardziej  niż o siebie,ale dzięki temu czuła się potrzebna. Młoda matka już na korytarzu usłyszała płacz dziecka. Prosiła w myślach,aby chłopiec nie był chory. Kiedy go zobaczyła, pierwsze co rzuciło jej się w oczy to rozpalona twarzyczka. Najwidoczniej miał gorączkę,co bardzo zaniepokoiło Dianę.Mały cicho pokasływał. Niespokojnie zaczęła kręcić się po pokoiku w celu znalezienia jak najlepszego rozwiązania. W końcu zdecydowała,ze musi jak najszybciej jechać z małym do lekarza. Pobiegła do pokoju w którym spał Marco i Wojtek,który się  zasiedział i został na noc.
          -Wojtek, błagam, obudź się!-zaczęła nerwowo potrząsać mężczyzną.
          -No co tam?-wymamrotał przez sen.
          -Mały jest chory!-uniosła głos.-Musisz zawieźć nas do lekarza...
          -O cholera! Już jedziemy!-krzyknął, przez co obudził Reus'a. Ten błyskawicznie wstał z łóżka.Powoli zaczął kojarzyć fakty i zorientował się,że chodzi o jego syna.
          -Ja pojadę !
          -Ty śpij! Wojtek pojedzie.-powiedziała, po czym wyszła z pokoju,aby przygotować dziecko i siebie to wizyty u lekarza.
          -Ale tu chodzi o mojego syna...
          -Nie no Reus, nie rozśmieszaj mnie.-prychnął Szczęsny.
          -O co Ci chodzi?
          -O nic. Siądź sobie i się nie awanturuj!
          -Ja jadę,a Ty Szczęsny zostań w domu.
          -Pieprz się!
          -Chłopaki jesteśmy gotowi, możemy jechać!-rzekła nerwowo Diana. Reus i Szczęsny popatrzyli na siebie wzrokiem pełnym złości. W milczeniu, oboje opuścili mieszkanie.  Diana jeszcze nigdy nie widziała tak bardzo zagniewanego Wojtka.  Postanowiła to jednak zignorować,gdyż zdrowie  Feliksa było ważniejsze od fochów jej przyjaciela.
           Marco zaparkował samochód tuż pod ośrodkiem zdrowia, do którego po chwili udała się Diana ,a za nią kierowca i obrażony towarzysz. Młoda matka zarejestrowała Feliksa i odebrała jego kartę zdrowia po czym udała się do doktora Edwardsa . Mężczyźni zostali na poczekalni, wciąż wymieniając się wściekłymi spojrzeniami.
           -Możesz mi powiedzieć o co Ci chodzi?!-warknął po chwili Reus.
           -Lepiej powiedz o co chodzi Tobie! Zjawiasz się znikąd i odpierdalasz teatrzyk!-odszczeknął się bramkarz..
           -Przestań prawić mi te swoje morały, okej? Ja wiem, co jest dla mnie dobre.
           -Dobrze,ale odpierdziel się od nas!
           -Nas?
           -Ode mnie i Diany!
           -Nic Cię z nią nie łączy! Co, zakochałeś się ?!-parsknął, bezczelnym śmiechem Marco.
           -Zamknij się! Przez te półtora roku, to ja byłem ojcem dla Feliksa. Opiekowałem się Nią i małym, a teraz Ty chcesz mi ich zabrać ?! Nie pozwolę Ci, spieprzyć tego wszystkiego...
           -Ja chcę tylko naprawić to wszystko...
           -Myślisz,że ona Ci to wybaczy?! Wiesz ole łez wypłakała w moją koszulkę przez Ciebie?
           -Wiem.-spuścił wzrok.-Wojtek, ja ją kocham. Dziękuje Ci za wszystko...ale zrozum...
           -Dobra, zamknij się.-syknął Polak.-Patrz, Diana wychodzi z gabinetu.-Faktycznie, Diana z nosidełkiem wyszła z gabinetu lekarskiego z receptą.
           -I jak ? Co z nim ?-blondyn zaczął dopytywać Czarnowłosą.
           -Zapalenie płuc..-westchnęła smutno.-Mam całą listę leków...
           -Oby wszystko było dobrze...
           -Będzie.-uśmiechnął się pokrzepiająco Reus i wszyscy opuścili przychodnie.

--------------------------------------------------
Krótko.
Przepraszam.
Oceńcie same.
Pozdrawiam,Izaa

Rozdział 27.

                                                                                 ''Nie wiem, czy zaczynam żyć,czy przestaje umierać.''



         Nastał ranek. Diana podniosła się z łóżka. Miała podpuchnięte oczy. Dziwnym było,że twarz jej była jeszcze mokra od łez. Z ledwością podniosła ciężkie powieki i rozejrzała się  po sypialni.  Nie zauważyła nic ,,ciekawego'' dlatego podniosła się z łóżka i podreptała po ubrania. W między czasie wytarła łzy chusteczką higieniczną. Była taka słaba, czuła to. Przed pójściem pod prysznic dziewczyna poszła do pokoju swojego synka,aby sprawdzić czy śpi. Kiedy uchyliła drzwi ujrzała widok,który ją rozczulił,choć na początku zdenerwował. Zobaczyła Marco, śpiącego na podłodze,opartego o łóżeczko syna. Na początek, chciała go rozszarpać i wywalić z mieszkania,ale później,gdy przyjrzała się ,,zjawisku'' zrobiło jej się żal tego,że Marco musi spać na niewygodnej podłodze. Cichutko podeszła do blondyna i zaczęła nim delikatnie potrząsać,aby się przebudził,lecz nie rozbudził,bo nie miała ochoty z nim rozmawiać.
        -Wstań...obudź się...-szeptała, lekko  go szarpiąc; przy tym poczuła jego boskie perfumy, przez które mimowolnie dostawała gęsiej skórki.
        -Boże, po co...chcę spać...-mamrotał pod nosem.
        -Oj, Marco!-westchnęła.-Szybko!
        -Dianka?-mruknął z nadzieją.
        -Tak, chodź Marco. Położysz się w moim łóżku, dośpisz.
        -Coś Ty taka miła?
        -Nie pogrążaj się!-warknęła. Reus wstał i podążył za Dianą do jej sypialni. Dziewczyna wskazała mu łóżko na którym miał się położyć,a sama wyszła. Pokierowała się do kuchni, w której zaczęła robić śniadanie.Gotowe kanapki i sałatki wraz z  omletami postawiła na stole w salonie. Włączyła telewizor i usadowiła się na kanapie, czekając na gości, by Ci się obudzili. W pewnym momencie jednak, usłyszała swojego synka, jak coś ,,mówi'' a wydawane przez niego dźwięki , przeplatały się z płaczem. Szybko zatem pobiegła do synka i wykonała rutynowe czynności ,rozpoczynające się na zmianie pampersa po karmienie maluszka. Po tych ,,zabiegach'' posadziła swoją perełkę na kanapie, przed telewizorem i włączyła mu bajki, a ten z wielką przyjemnością oglądał. Po niecałym kwadransie do Diany i  Feliksa dołączył Kuba,a zaraz po nim- Agata.
        -Jak się spało?-zapytała uśmiechnięta  Diana.
        -A dobrze.-rzekł Kuba.-Ooo widzę,że mój mały Feliks już nie śpi! Chodź do wujka!-podniósł dziecko do góry i zaczął się z  nim przekomarzać, jak to Kuba.
        -Wojtek poszedł do domu?-zapytała Diana, zauważając jego nieobecność.
        -Tak, jak zasnęłaś to powiedział,że on też spada.-odpowiedziała Aga.
        -Och, dobra, siadajcie do stołu, a ja włożę te omlety do mikrofali...-powiedziała wesoło Diana.-Chcecie kawę czy herbatę?
        -My z Kubusiem, poprosimy kawę.-uśmiechnęła się promiennie blondynka.-A tamtemu też zrób kawę.
        -O boże,zapomniałam o nim.-westchnęła.-Idę go obudzić, Aguś, popilnujesz ekspresu ?
        -Jasne, idź.-uśmiechnęła się.
        Diana pobiegła truchtem do swojej sypialni, w której spał jej były, Marco.,,W sumie dawno nie gadaliśmy, brak mi go.''-myślała, lecz szybko się karciła i wspominała wszystkie krzywdy jakie jej wyrządził.  Podeszła do łóżka i ujrzała jego zamknięte oczy. Był taki niewinny. Chciała go przytulić, lecz odpychało ją...bała się.
        -Marco! Marco śniadanie...-potrząsała nim lekko.-Obudź się!
        -Ooo!-otworzył oczy i się przeciągnął.-Jak mi się dobrze spało...-mruczał.-Dzień dobry.
        -Mhm, dzień dobry.-nie umiała powstrzymać lekkiego uśmiechu.-Wstawaj, bo śniadanie jest.
        -Dobrze, dziękuje.-uśmiechnął się.-Zasnąłem w ubraniach, więc jestem gotowy.-zachichotał.-Idziemy?-skierował się do drzwi wyjściowych z sypialni.-Coś nie tak?-zapytał, gdy dziewczyna cały czas siedziała nieruchomo na łóżku.
        -Musimy pogadać...-szepnęła.-Bo miłość to taki stan, kiedy...nie obchodzą Cie krzywdy wyrządzone przez ukochaną osobę. Chcesz, po prostu chcesz,żeby była przy Tobie. Choć bardzo Cię zraniła i znienawidziłeś ją...to i tak ją kochasz.
        -Diana, ja Cię kocham...bardzo...-uklęknął przed nią i chwycił jej dłonie.-Jest mi wstyd...nie wiem dlaczego...nie wiem dlaczego tak wyszło. Dwa lata bez Ciebie to jak... podwójna śmierć...
        -Oglądałam Cię w telewizji.-mruknęła spuszczając wzrok.-A tak naprawdę to... zraniłeś mnie. Okropnie zraniłeś. Nie dawałam sobie rady, rozumiesz?! Bez Ciebie...
        -Wiem...-szepnął.
        -Myślałam,że nigdy mój syn Cię nie pozna. Byłam z siebie dumna! Dumna,że odpuściłam...tak naprawdę nigdy nie odpuściłam swojej miłości. Po prostu Cię znienawidziłam.
        -Wiem...
        -Tracąc Cię, wiedziałam ,że jeśli odpuszczę czegokolwiek, to umrę. Rozumiesz?  Umrę narkomańską śmiercią. Ale za sobą pociągnęłabym  Feliego. To przez Ciebie! Nie chciałeś go... bałeś się.
        -Wiem...
        -Marco! Nic nie wiesz! Nie wiesz co przeżywam! Nic nie wiesz!-zaczęła uderzać w jego klatkę piersiową, roniąc łzy. On patrzył na to i pokornie czekał,aż Diana wyładuje na nim swoją siłę. Po chwili przestała. -Nienawidzę Cię!
         -Diana...ja to wszystko wiem. Wiem,że Cię kocham, a ty kochasz mnie.  Wiem,że Cię cholernie zraniłem i zachowałem się jak świnia! Wiem,że kocham mojego synka..i...pragnę przebaczenia.
         -Marco!-zawyła i przytuliła się do jego silnych ramion.
         -Diana!-przytulił ją całą siłą.-Czy dasz nam drugą szansę?-zapytał z nadzieją w głosie.
         -Nie...nie teraz...zrozum..-wyszeptała.-Nie teraz.
         -Rozumiem.-uśmiechnął się do niej smutno, cały czas przytulając jej ciało.

-------------------------------------------

Helloł ;3
Mam takie coś.
 Podoba się ? :>


Cokolwiek zamierzasz zrobić,o czymkolwiek marzysz,zacznij działać. <---------------- Wchodźcie, czytajcie, komentujcie! Bardzo polecam to opowiadanie! Szczególnie dlatego,że jest genialne!  Pisane przez świetną bloggerkę. :)

Rozdział 26.

  Po piętnastu minutach czekania Czarnowłosa usłyszała dzwonek do drzwi.

-Wchodźcie!-zawołała. Po chwili usłyszała głosy, swoich najbliższych.Uśmiechnięta weszła do korytarza,aby się przywitać. Ujrzała Kubę, Agatę i Jego...Zamarła.

   -Kuba, co on tutaj robi?...-wyszeptała.

   -Wybacz,musiałem.-rzekł.

       -Jak to musiałeś?!-wrzasnęła,lekko przerażona obecnością osoby,która była dla niej całym światem. Bała się,że mu wybaczy.
      -Nie widzisz? Nie radzisz sobie...Feliks potrzebuje ojca!-próbował przetłumaczyć dziewczynie Błaszczykowski.
      -Nam jest dobrze, tak jak jest. Wcale nie potrzebuje pomocy.-broniła się.-A Ty wyjdź!-krzyknęła do blondyna,który stał z tyłu ze spuszczoną głową.-Co teraz czujesz skruchę?!  A jak nie miałam pieniędzy na mleko dla syna to jakoś nie pamiętałeś ,że w ogóle mnie znałeś.
     -Diana..-mruknął Kuba.
     -Nie! Marco wyjdź!-wrzasnęła.-Wyjdź!
Blondyn odwrócił się, a przed wyjściem z mieszkania Błaszczykowski szepną mu cicho ''czekaj na schodowej klatce''.
       Czarnowłosa spojrzała wściekle na Agatę,a później na Kubę, po czym  ruszyła nerwowo do kuchni. Za nią podążył obecny tam Wojtek, na którego dziewczyna zła nie była.Usiadła przy stole i ukryła twarz w dłoniach.
       -Dlaczego oni mi to zrobili?-chlipnęła.
       -Chcą dla Ciebie jak najlepiej, kochana...-objął ją ramieniem.
       -Dlatego przyprowadzili tutaj człowieka,który zniszczył mi życie?!
       -Przyprowadzili tutaj człowieka,którego kochasz.-powiedział tuląc ją coraz bardziej.-Spójrzmy prawdzie w oczy.
       -Nie...
       -Dlaczego zaprzeczasz? Pamiętasz jak się upiłaś na moich urodzinach? Mówiłaś,że kochasz takiego dupka.-uśmiechnął się, chcąc wywołać u niej poprawę humoru.
     -Wojtek.-szturchnęła przyjaciela.-Może to prawda...ale nie chce...
     -Nie kłam.-zachichotał.-Chcesz go zobaczyć, przytulić...
     -Zranił mnie. Nie widzieliśmy się dwa lata. Może zapomnieć o przebaczeniu.
     -Ale wpuść go do domu... jest zimno.-uśmiechnął się Kuba, który właśnie wszedł do kuchni.
     -Kuba ma racje.-rzekł Szczęsny.-Zawołam go.
     -Wojtek!-szarpnęła go za bluzę,gdy ten wstał.
     -Tak?

     -Idź z nim do sklepu po jakieś dobre chipsy. Muszę się ogarnąć.-powiedziała spokojnie, lecz oczy nadal miała wściekłe. Wojtek tylko kiwnął głową i wyszedł. Diana poszła do toalety. Nie odezwała się do Kuby, ponieważ sama nie wiedziała co ma o tym myśleć. Nienawidziła Marco, ale  w głębi duszy, kochała go i  chciała,aby Feliks miał ojca. Obawiała się jednak,iż Reus jest zdolny do tego,że zrani ją jeszcze raz, przez co ta się załamie i zrobi coś głupiego.
     -Dianka, przepraszam za to...-odezwała się Agata, stojąc przy łóżeczku Feliksa.
     -Przestań Agatka.-uśmiechnęła się do niej.
     -Chcieliśmy,abyście się pogodzili...rozumiesz..
     -Rozumiem,ale na pewno się nie pogodzimy.-warknęła.-Nienawidzę go.
     -Ale Diana... 
     -O przez to wszystko się nie przywitałyśmy w ogóle.-ucięła temat,po czym przytuliła przyjaciółkę.
     -Diana...-szepnęła.
Kobiety chwilę przyglądały się ślicznemu dziecku,które smacznie spało. Agata zrozumiała,że Diana chce powrotu Marco,lecz...nie teraz.
      -Kochasz go.
      -Nawet jeśli, to nie zapomnę.
      -Poczekaj, bo się pogubiłam... Kochasz czy nienawidzisz?
     -To jest zbyt trudne!-usiadła bezsilnie na krześle.
     -Zdecyduj się.-uśmiechnęła się.
     -Mi do śmiechu nie jest!-burknęła.-Zaraz tu przyjdzie facet, który cholernie mnie zranił. 
     -A Ty nadal go kochasz.
     -Popieprzone.
     -Jesteśmy!-do kobiet dotarł krzyk Wojtka z korytarza.
     -Cholera!- Diana zaklęła  pod nosem.
     -Spokojnie miśku.-szepnął Kuba, który pojawił się ni stąd ni zowąd.-Nakrzycz na niego, później się nie odzywaj, a potem już z górki.-poklepał dziewczynę pokrzepiająco po plecach.
Wojtek wszedł do salonu a zaraz za nim dreptał Marco ze spuszczoną głową.
      -Cześć.-odezwał się cicho.
      -Ech...-Diana spojrzała na  Kubę,aby dodać sobie odwagi. -Siadaj sobie gdzieś i bądź cicho! Nie mam ochoty na Ciebie patrzeć i nie chcę słuchać!-prychnęła na blondyna.-Jeżeli masz ochotę to się napij zaraz podam obiad.
      -Diana...-mruknął.
      -Powiedziałam,że nie chce  Cię słuchać,tak?-warknęła.
      -Mogę go zobaczyć?
      -Potrafisz słuchać?!-krzyknęła,lecz zaraz złagodniała.-Możesz...
      -Gdzie jest?-spytał cicho.
      -Pokój z zielonymi drzwiami.-powiedziała oschle.-Nie próbuj teraz robić z siebie tatusia do rany przyłóż.
       -Wiem,że nie zapomnisz tych dwóch lat,ale wybacz mi...
       -Żartujesz w tym momencie?!
       -Możemy porozmawiać w cztery oczy?-zapytał śmielej.
       -Nie mamy o czym.

       -Macie razem syna.-odezwał się Kuba.
       -Nie wtrącaj się!-krzyknęła.-Marco, idź do mojego syna.
       -Naszego.-poprawił ją Reus.
      -Przepraszam ,że co?!-krzyknęła.-Jak w ogóle śmiesz?
      -Diana, spokojnie...A Ty idź do Feliksa.
Dziewczyna naprawdę wyszła z siebie, słuchając tych wszystkich idiotycznych argumentów  swojego byłego partnera. Według zaleceń Kuby, nie odzywała się do niego przez resztę dnia. W sumie nie musiała, bo ten cały czas był przy synu.
     Noc nie była owocna dla Diany. Przepłakała ją. Ciałem i duszą.


--------------------------------------
Kiepskie ;c Ale trudno! :D
Podoba się? ;)
Pozdrawiam, Izaa!

Część 2, Rozdział 25.

         ~2 lata później. (mimo, że akcja będzie się działa jakoś 2 lata później to i tak czujmy/cie ,że to teraźniejszość tzn-Marco,Kuba i inni w Borussi i ogólnie bez zmian. Chodzi mi tylko o czas ;) )
   


      Minęło kilka lat, dla  Diany to chwila. Dokładnie dwa lata z dala od ukochanego mężczyzny,z którym ma dziecko.Pomimo jej nałogu i osłabionego przez narkotyki organizmu dziecko urodziło się zdrowe. Czternastomiesięczny Feliks nigdy nie widział swojego ojca,a ten prawdopodobnie nie wiedział o jego istnieniu. Chłopiec był bardzo podobny do ojca. Miał identyczne błyszczące oczka oraz bardzo podobny uśmieszek. Diana często przyglądając się synkowi, roniła łzę tęsknoty.
    Czarnowłosa od wyprowadzki z Dortmundu na dobre zamieszkała w Londynie. Jest tam pod stałą kontrolą Wojtka Szczęsnego,przyjaciela Kuby. Szczęsny w zasadzie nie wiedział nic o Dianie. Nic poza tym,że była w związku z Reus'em i ma z nim dziecko. Bramkarz Arsenalu, nie miał pojęcia o  jej przeszłości.


     Dzisiejszy dzień, jak co dzień Diana zaczęła od odprowadzenia Feliksa do żłobka. Następnie młoda matka, musiała stawić się w miejscu pracy. Pracowała w banku. Nie było to jakieś wysokie stanowisko,ale wypłata idealnie wystarczała na żłobek, rachunki i życie. Opcja była całkiem komfortowa, ponieważ jej zmiana kończyła się o 13, a to była odpowiednia pora do odebrania synka z placówki.
    Około 12 do Diany zadzwonił telefon. Nudziła się,więc ochoczo odebrała komórkę.
    -Słucham ?
    -Cześć Diana, tutaj Wojtek.-usłyszała miły głos.
    -No cześć, co tam Wojtuś?
    -Nudy, ale muszę Cię poinformować,że Kuba przyjeżdża!
    -O popatrz,mi nic nie powiedział...
    -Miał dzwonić.-powiedział.-Ale słuchaj...musisz wziąć wolne, bo zostaną na dłużej, wiesz o co chodzi... teraz jest przerwa w lidze.
    -Masz racje, powinnam wziąć kilka dni wolnego.-przyznała.-Wiesz może kiedy dokładnie wpadają?
    -Mają samolot o 18.
    -Cooo? Ach, tak to Kuba...po nim można się wszystkiego spodziewać,a szczególnie czegoś takiego.-zachichotała.
    -Dokładnie.-mruknął.
    -Wojtek...
    -Tak?
    -Mówił coś o nim?
    -Nie.-uciął.-Wychodzisz już z banku?-zmienił temat.-Jakby coś to podjadę po Ciebie.
    -Tak, tak...wychodzę. Możesz podjechać.
    -Okej, to pa.
Zaraz po rozmowie ze Szczęsnym, Diana pobiegła do swojego przełożonego z prośbą o kilka wolnych dni.
Jej szefem był młody biznesmen, prawdopodobnie kawaler. Był przystojny i dobrze zbudowany, dobrze zarabiał, więc można by rzec,że był ideałem. Dianę odpychało jednak jego zachowanie.
     -Dzień Dobry, Bob.-ukłoniła się.
     -Cześć Ana.-uśmiechnął się.-O co chodzi?
     -Wciąż nie mogę się przyzwyczaić,że mówisz do mnie Ana.-zachichotała.-Ale nie o tym.  Chciałabym Cię prosić o kilka dni wolnego.
    - Oj Ana. No dobrze, dostaniesz wolne. Od jutra?
    -Tak, proszę.
    -Nie ma sprawy, Ana. Naprawdę Cię podziwiam...
    -Dlaczego?-zaśmiała się.
    -Masz malutkie dziecko, pracujesz...
    -Da się przyzwyczaić, nie ma w tym nic nadzwyczajnego,Bob.-powiedziała.
    -Hehe, no dobrze Ana. Więc widzimy się za tydzień?
    -Tydzień?! Dziękuje!-podskoczyła.-A teraz wybacz, lecę po Feliego!-uśmiechnęła się promiennie.
    -Cześć!-rzucił,gdy dziewczyna prędko zmierzała  w stronę drzwi.

Diana radośnie wybiegła z banku.   Na parkingu dostrzegła Wojtka,który opierał się o samochód. Widziała jego szeroki uśmiech,więc sama mimowolnie uniosła kąciki ust do góry.
    -Witaj.-przywitał się.
    -Hej.-odpowiedziała.-Jak tam, kolejny nudny dzień spędzony w domu?
    -A dziękuje, dobrze. Czczę tych ludzi,którzy wynaleźli Playstation.-zachichotał.- A jak w pracy?
    -Nudno,ale dzięki,że zadzwoniłeś.
    -Oj, nie  ma za co. To jak jedziemy?-zapytał.
    -Jasne.
Wojtek, na początku podjechał pod żłobek. Diana szybciutko pobiegła po swojego ukochanego synka. Szczęsny wyczekał się trochę w samochodzie aczkolwiek było warto,gdyż Diana wróciła z ukochanym Feliksem. Wojtek był wujkiem tego szkraba, ale często zachowywał się jak jego ojciec.
    -Ooo mój maluszek ukochany! Wuja Wojtuś Cię utuli!-wziął małego na ręce.-Ooo jaki przystojniak, zupełnie jak ja!
    -Wojtek, ale to nie jest Twój synek.-zaśmiała się.-No ale wujaszka ma świetnego.-uśmiechnęła się promiennie.
    -Ech, spłyciłaś mój entuzjazm...-mruknął ironicznie.-Co do wujka to się zgadzam.
Przyjaciele pojechali do mieszkania Diany. Okazało się,że lodówka jest pusta,więc zaraz po nakarmieniu Feliksa jedynym obecnym pokarmem-kaszkami dla dzieci,  Wojtek,Diana i Feli pojechali na zakupy do pobliskiego supermarketu.  Przy okazji zadzwonili do Kuby, z zapytaniem na jakim etapie podróży jest wraz z Agatą. Okazało się,że już nie długo będą lądować. Diana po przyjeździe do domu ugotowała obiad, czyli kaczkę w miodzie wg przepisu babci Wojtka. Feliks smacznie spał.
   
    -Wojtek, wyjedź proszę po Kubę i Agę na lotnisko, bo wysłali mi eskę,że już są.-poprosiła Szczęsnego, robiąc swój znany trik z uśmieszkiem.
   -Ależ oczywiście żonko.-zachichotał.
   -Super, mężu!
Bramkarz pojechał, a Diana czuła,że coś jeszcze się wydarzy. Coś dziwnego. To dziwne uczucie ją paraliżowało.
   Po piętnastu minutach czekania Czarnowłosa usłyszała dzwonek do drzwi.
-Wchodźcie!-zawołała. Po chwili usłyszała głosy, swoich najbliższych.Uśmiechnięta weszła do korytarza,aby się przywitać. Ujrzała Kubę, Agatę i Jego...Zamarła.
   -Kuba, co on tutaj robi?...-wyszeptała.
   -Wybacz,musiałem.-rzekł.

___________________________________________


Helloł ;)
No więc jestem. Bez depresji, doła i przygnębienia. CHYBA!
Przepraszam,że nie komentuje i ogólnie,ale odcięłam się od tego świata.
Postaram się nie zawieść.
Czytajcie! :)
Pozdrawiam!

Zwiastun 1 .

Taki tam amatorski zwiastun. ;d
Do następnego ! ;*

Rozdział 24. -Koniec części 1!

 


~Koniec jakiegoś etapu w życiu, zawsze może być początkiem nowego! Nic nie kończy się bez przyczyny.

      Do Diany nadal nie docierało to, że jest w ciąży. Miała nadzieję,że niedługo się obudzi,a wizyta u lekarza okaże się być kiepskim snem. Mimo oczekiwań dziewczyny, nic na to  nie wskazywało.  
      Od samego rana chodziła jakaś poddenerwowana. Musiała powiedzieć Marco,że jest z nim w ciąży, jednak coś ją powstrzymywało. Bała się odrzucenia z jego strony. Wiedziała,że nie przeżyłaby straty swojego ukochanego.    
     Po długich i intensywnych rozmyślaniach, postanowiła,że wyjawi blondynowi swoją tajemnice. Zaparzyła kawę i usiadła przy stole oczekując na przybycie Marco. 
     W końcu Diana dostrzegła samochód ukochanego,który parkował akurat pod apartamentowcem. Serce zaczęło jej bić mocniej, a dłonie zaczęły się pocić z nerwów. Wiedziała,że może stracić wszystko,albo zyskać dowód miłości Marco.  
     -Hej kochanie!-usłyszała trzaskanie drzwiami.-Już jestem, co jemy? 
    -Witaj!-wymusiła uśmiech, po czym poczuła ręce blondyna na swoich biodrach.-Ugotowałam leczo,takie jak lubisz.-oznajmiła spokojnie. 
   -Super!-rzekł  radośnie.-Mówię Ci, dzisiaj na treningu Klopp dał nam taki wycisk!     -Zmęczony jesteś? 
   -W sumie nie.-wzruszył ramionami.-Mięśnie mnie bolą,a poza tym czuję się świetnie.      -To fajnie,bo chciałabym porozmawiać.-powiedziała, stawiając talerz z obiadem, przed piłkarzem. 
    -No okej.-uśmiechnął się.   
   -Wczoraj, Ty z Clarą poszliście razem na SIP...   
   -Tak, było fantastycznie!-przerwał wypowiedź dziewczyny.   
   -No i jak poszliście tam, to ja skierowałam się w inną stronę niż dom.-wyznała. 
   -Pyszny ten obiad!-skomentował. 
   -Marco! Do jasnej cholery! Mógłbyś mi nie przerywać?!-wybuchła.-Chcę Ci powiedzieć coś naprawdę ważnego,a Ty mnie ignorujesz! 
   -Dobrze, przepraszam...mów.   
  -OK, więc poszłam wczoraj do lekarza i dowiedziałam się,że będziemy mieli dzie...cko.-wybełkotała   
  -...-spoglądał na nią wystraszonymi oczyma. 
   -Co teraz?-wyszeptała. 
   -Skąd mam, kurwa wiedzieć ?!-wrzasnął.-Ja pierdole!-krzyczał. 
   -Uspokój się!   
  -Jak mam się uspokoić ?! Jestem młody! Nie mam czasu na dziecko! 
   -Czyli... 
   -Co, czyli ?!-nie ściszał swojego głosu.-Jak to sobie wyobrażasz? Urodzisz je,a potem co?! Mnie nie będzie ciągle w domu!  A Ty ?! Jesteś narkomanką! Nigdy nie będziesz normalna! Jeżeli coś jebnie Ci do głowy?! Będę mu tłumaczył,że mamusia bardziej kochała kokainę niż jego?!  
    -Marco jak możesz...-zaczęła płakać.   
   -Zamilcz po prostu! -ryknął. 
   -Jesteś skończonym dupkiem! Koniec z nami i tym wszystkim!   
   -Wszystko przez Ciebie!-rzucił na odchodne, po czym zniknął za drzwiami apartamentu.

------------------------------------------------------------------
Hej.
Ten rozdział kończy nam, pierwszą część tego opowiadania.
Jeszcze nie wiem, kiedy pojawi się cześć druga... po prostu czekajcie na zwiastuny i różne inne zapowiedzi.
Pod rozdziałem zostawicie linki lub numery gg,abym mogła was poinformować o nowościach (jeśli chcecie :) )
Ok, to tyle.
Dziękuje,za te 24 rozdziały! Mam nadzieję,że niedługo tutaj wrócę wraz z Niką Majewską :)
Czekajcie, a tymczasem się z Wami żegnam!
Pa ! ;*

Rozdział 23.

                                                               ,,Potok słów, niemy wrzask,myśli zdradza mimika.''

       Diana od samego rana czuła się niezbyt dobrze. Chciało się jej wymiotować, a do tego miała dziwne zawroty głowy. Nie chciała niepokoić swojego ukochanego,więc nic mu o tym nie mówiła. Myślała jedynie o wizycie u lekarza,którą musiała odłożyć na popołudnie za względu na występ niedawno poznanej dziewczynki. Umówili się z nią na godzinę dwunastą.
      -Marco, zbieraj się!-krzyknęła do blondyna,który zalegał na kanapie w salonie.-Jest jedenasta! Zobaczysz, spóźnimy się i sprawimy młodej przykrość!
      -Matko, kochanie nie denerwuj się tak...przecież zdążymy.-mruczał.-Ja już gotowy.
      -Tak Pójdziesz w tej wygniecionej koszulce? No błagam Cię!
      -Przebiorę się, tylko nie krzycz.-ustąpił.
Tak, jak obiecał poszedł do sypialni po świeżą, wyprasowaną koszulkę.Jak na Marco Reus'a przystało, spędził trochę czasu w łazience na układaniu włosów. Mimo wszystko oboje wyszykowali się w miarę szybko i dwadzieścia minut przed dwunastą opuścili mieszkanie, kierując się prosto do Domu Kultury,który znajdował się dwie przecznice od mieszkania Diany i Marco.
      -Mówiłem ,że zdążymy !- powiedział zadowolony piłkarz Borussi Dortmund.-Nie potrzebnie się tak darłaś, nie wiem co Cię ugryzło,kotku.-mówił z idiotycznym uśmieszkiem na twarzy.
      -Nic mnie nie ugryzło!-wypierała się.-Po prostu nie chciałam,abyśmy narobili sobie wstydu! I przy okazji przykrości Clarze.
     -Okej.-uśmiechnął się pobłażliwie.-Wchodźmy.-otworzył ukochanej drzwi i po chwili oboje byli w Domu Kultury. Zajęli miejsca tuż przy niewielkiej scenie.  Na początku całego ,,przedstawienia''  na małą arenę weszło kilkanaście baletnic, które przedstawiały piękną choreografię. Następnie na scenę wszedł prowadzący, który zapowiedział występ młodej znajomej Diany i Marco. Nieśmiała dziewczyna wyszła  na scenę w dresikach do kolan, oraz w różowej bluzie z Adidasa.  Z głośników zaczął wydobywać się dźwięk piosenki We own it. Ludzie zamilkli i zwrócili całą swoją uwagę na tańczącą Clarę. Kiedy skończyła swój trudny i niesamowity układ, została nagrodzona głośnymi brawami. Ukłoniła się i zniknęła za scenką. Marco, pełen podziwu ruszył za nią ,ciągnąc za sobą ukochaną Dianę,której aktualnym marzeniem było udanie się do lekarza.
     -Mała!Mała!-wołał za dziewczyną.-Stój!
     -O matko!-odwróciła się lekko przestraszona.-Cześć!-uśmiechnęła się słabo.
     -Pięknie tańczyłaś!-pochwaliła ją Diana, chwytając za jej ramię.-Masz talent!
     -Jej, dziękuje,ale...-zawahała się.
     -Żadnego ,,ale''.-rzekł poważnie Marco.-Dałbym Ci puchar!-uśmiechnął się.-Clara,Ty musisz iść od razu do ośrodka?
     -Do bidula? Nie. Z resztą pieprzyć to!-burknęła.
     -Nie będziesz miała przez to kłopotów?
     -Wszyscy uważają ,że jestem psychiczna. Zapewne nie będą chcieli robić sobie problemów i marnować czasu na rozmowę ze mną.
     -Przestań. Nie jesteś psychiczna!-Diana prawie krzyknęła.-Jesteś cudownym człowiekiem! I nie kłóć się!
     -No właśnie! To gdzie idziemy, kochane?-zapytał Reus.-Kawiarnia?
     -Może pokazałbyś Clarze Idunę?-zaproponowała Diana.-Pójdziecie sobie razem, bo ja mam pewne załatwienie.-rzekła.-Może być?
     -Wow, genialny pomysł! Zawsze chciałam zwiedzić ten stadion.
     -Świetnie, to idziemy?
     -Jasne, idźcie! Miłej zabawy!-pocałowała blondyna w skroń.
     -A tak poza tym, to interesujesz się może piłką nożną  (...) -i wyszli z Domu Kultury. Diana również go opuściła, tyle ,że poszła w całkiem inną stronę niż tamta dwójka. Miała nadzieję,że jej bóle nie są spowodowane jakimiś poważniejszymi powikłaniami.  Szumiało jej w głowie...do ośrodka zdrowia podążała tak, jakby miała klapki na oczach. Kroczyła ślepo przed siebie, uważnie obserwując swoje buty.

     -Dzień dobry, chciałabym się zapisać na wizytę u pani lekarz Fischer.-oznajmiła w recepcji.
     -Witam.Dobrze, poproszę pani nazwisko.
     -Diana Dark.
     -Ach, tak. Mamy pani kartę. Zapraszam na 2 piętro, pokój 213. Pani Fischer,akurat jest wolna,więc można wchodzić.
      -Dziękuje.-ukłoniła się.
      -Ach, zapomniałam! Niech panna weźmie tą kartę!
      -Dobrze.-uśmiechnęła się lekko i ruszyła do windy.
Przed wejściem do gabinetu czuła niepokój i strach. Mimo wszystko zdecydowała się zapukać.
      -Witam.-odezwała się przyjemna postać, siedząca za biurkiem.
      -Dzień dobry.
      -Co panience dolega?-zapytała kobieta w kitlu.
      -Narzekam na ból brzucha. Miewam zawroty głowy i bardzo często chce mi się wymiotować.
      -O kochanie!-westchnęła.-Zaraz zobaczymy co Ci dolega (...)

      -Moja droga, z badań wynika,że jesteś w ciąży!-zawołała radośnie pani doktor.
      -Ja? Ja...jak to ?-za jąkała się.-To nie może być prawda!-krzyknęła.
      -Nie cieszysz się? To naprawdę wesoła nowina!-uśmiechnęła się łagodnie.
      -Pani nie rozumie...ja mam 21 lat...Mój chłopak jest piłkarzem, dla niego ważna jest kariera...
      -Kochanie, jeżeli Twój chłopak naprawdę Cię kocha, to zaakceptuje Twoją ciąże. Będzie z Tobą, a raczej z Wami.-pogłaskała Czarnowłosą po głowie.
       -Ma pani rację. Dziękuje.-ukłoniła się i opuściła gabinet lekarski. Miała mieszane uczucia.

-Nie nadaję się na matkę.Jestem zwykłą ćpunką.-myślała.

-----------------------------------------------
Witajcie, kochane czytelniczki! ;**
Chciałabym powiedzieć,że dziękuje tym osobą ,które nadal to czytają  i komentują :)
Z każdym rozdziałem jest mniej komentarzy. Wcześniej było mi z tym źle,a teraz to olewam! :)
Piszę to dla tych nielicznych. I siebie.
To mi pomaga :)
Pozdrawiam! ;*

PS. Jutro ... lub może pojutrze, dodam jakiś rozdział na mój drugi blog. Dzisiaj nie zdążę, ponieważ mam dużo nauki ;//